Materiały do prezentacji maturalnej - charakterystyka Zenona Ziembiewicza

Zenon Ziembiewicz jest postacią niejednoznaczną. Na pierwszy rzut oka jest człowiekiem spełnionym – wyrósł z ubogiej rodziny ziemiańskiej, skończył studia w Paryżu. Po powrocie do Polski objął funkcje redaktora lokalnej gazety „Niwa”, zostaje w końcu prezydentem miasta. Można więc zaryzykować stwierdzenie, że ten człowiek doszedł do wysokiej pozycji zawodowej, że spełnił się i osiągnął to, co może być marzeniem wielu. Ale to tylko pozory. Ziembiewicz w rzeczywistości nie był człowiekiem, który może uznać swoje dotychczasowe dokonania za sukces pod każdym względem. A to dlatego, iż bohater ten pragnąc dojść do zamierzonych celów nie zważał na to, co napotykał na swoje drodze. Nie dostrzegał, że szybko pnąc się po szczeblach kariery krzywdził, zasmucał i niszczył. Potwierdzają to m.in. jego kontakty z kobietami. Nawet sposób dojścia Zenona do tak ważnych stanowisk nie był efektem jego niecodziennych umiejętności – bo tak naprawdę bohater ten był człowiekiem bardzo uległym i łatwym do manipulowania sobą. Każda podejmowana przez niego decyzja jest decyzja niesamodzielną, na którą wpływ maja inni – jest też tak w jego życiu prywatnym. Jego uległość i zbyt łatwe uleganie kompromisom doprowadzają w końcu do tragedii. Zenon wiążąc się z Elżbietą i odrzucając uczucie, jakim darzy go Justyna zmusza tą drugą do targnięcia się na swoje życie. Słowem – na każdym kroku bohater Nałkowskiej doprowadza do nieszczęść. Sam Zenon, świadomy swojej uległości wypowiada zdanie, które dosadnie i trafnie może go scharakteryzować. Stwierdza, że nie jest ważne to, jakim postrzegają kogoś ludzie, ani nawet w jaki sposób można określić sam siebie, ważne jest to że jest się takim, jak aktualne miejsce, w którym się przebywa. To zdanie to niemalże credo konformizmu i oportunizmu. Dochodząc do tego wniosku bohater dotarł do celu, nad którym w tej prezentacji się pochylam - odnalazł prawdę o sobie, sam określił siebie jako osobę niezdolną do jakiegokolwiek samodzielnego działania, oraz do minimalnej obiektywnej samooceny. Przez całe, dosyć udane życie zawodowe Ziembiewicz działając pod takim właśnie szyldem, krok po kroku zmierzał do odkrycia i przyjęcia swego prawdziwego oblicza. Działanie takie i kierowanie się takim hasłem nie może przynieść bohaterowi powodzenia i sukcesów w jego dalszym życiu. I tak też się dzieje. Kryzys społeczny, jaki dosięga miasto, w którym rządzi Zenon, oraz bagatelizowanie przez niego sytuacji swojej byłej kochanki i jego stanowczość w tej kwestii doprowadza do tragicznego końca opowieści o tym człowieku. Zdesperowana Justyna mści się na Zenonie, kalecząc jego twarz. Zenon traci wzrok, załamany postanawia odebrać sobie życie. Strzał z pistoletu, oprócz tego, że kończy życie bohatera, ostatecznie przynosi kres karierze, której nie można pozazdrościć. Bohater ten odnalazł prawdę o sobie. Aby do tego dojść, po drodze czynił wiele rzeczy, które trudno pochwalić, lub nawet pogodzić się z ich z ich czynieniem. Działania Zenona Ziembiewicza przyniosły wiele łez ludzi, którzy powinni znaleźć szczęście u boku tego człowieka. Szczęściem w nieszczęściu – można stwierdzić – było to, że bohater zrozumiał prawdę o sobie. Jednak przykre jest to, że zrozumiał to zdecydowanie za późno.